Author:
Abstract
Akademik yazımın temel ilkelerinden biri yazar duruşunun bir şekli de üstsöylem ögeleri olan çeşitli dilbilimsel araçların yardımıyla sağlanmasıdır. Genellikle, üstsöylem ögeleri akademik yazarların yazar duruşlarını ve okuyucularıyla iletişim sağlayarak disiplinlerinde güvenilir bir yer edinmek için kullandıkları dilbilimsel ögelerdir. Yazar duruşu sağlamanın en etkili yolunun kendini anma sözcükleri olduğu genel olarak kabul edilmektedir. Bu ögeler yazar benliğinin sağlanmasında güçlü bir kaynak olmasına rağmen, disiplinlerdeki kültürel farklılıklardan, okuyucu etkisinden ve bu ögelerin pragmatik rolünün yazarlar tarafından az bilinmesinden dolayı anadili İngilizce olmayan yazarlar tarafından bu ögeler sıklıkla kullanılmamaktadır. Bu çalışmada kendini anma sözcüklerinin kullanımı Amerikalı akademik yazarların, doktorasını Amerika’da tamamlamış Türk yazarların ve doktorasını Türk üniversitelerinde tamamlamış Türk yazarların doktora tezlerinden oluşan üç derlemde incelenmiştir. Bu üç derlem arasında kültürel farklar ve okuyucu etkisinden dolayı oluşan istatiksel farklar bulunmuştur. Doktorasını Amerika’da tamamlamış Türk yazarların yazar duruşlarını Türk ve Amerikalı akademik toplumların normlarının birleşimiyle oluşturdukları gözlenmiştir. Buna ek olarak, bu çalışmada üç derlemde birinci şahıs zamirlerinin kullanımıyla sağlanan çeşitli yazar kimlikleri de araştırılmıştır.
Keywords
Abstract
A basic tenet of academic writing is the construction of an authorial stance through the use of a variety of linguistic devices one of which is metadiscourse. Broadly speaking, it is a framework for linguistic devices that academic writers employ to get a credible in their discipline by manifesting their stance and interacting with their readers. It is widely accepted that the most effective manifestation of stance is conveyed through self-mentions. But while they are a powerful source of the representation of self, they are not frequently applied by nonnative academic authors of English due to the cultural conventions of disciplines, the influence of the readers, and the lack of knowledge of the pragmatic role of these linguistic devices. This study looked at the employment of self-mentions in three corpora consisting of PhD dissertations written by American academic writers, Turkish-speaking academic writers of English who did their PhD at Turkish universities and Turkish-speaking academic writers of English who earned their PhD in the USA. The results revealed statistical differences among three corpora, which may be explained by cultural conventions and expectations of readers. It is worth to add that Turkish-speaking academic writers of English who earned their PhD in the USA created their stance through a combination of cultural conventions of Turkish and American academic community. In addition, this study sought to explain different types of identities inhabited by the use of first person pronouns across three corpora.