Author :
Abstract
Indra Sinha’nın ulusaşırı çevre metinlerine güçlü bir örnek teşkil eden Animal’s People (2007) adlı romanı, 1984’te Hindistan’da meydana gelen Bhopal felaketini kurgu yoluyla yeniden işlemektedir. Bu roman, imgesel olarak ana karakter Animal tarafından kaydedilen kasetler aracılığıyla Khaufpur/Bhopal’daki kimyasal felaketin sonuçlarını tasvir etmektedir. Büyük ölçüde tahrip edilmiş postkolonyal bir çevreyi konu alan bu roman, çevresel felaketlerin insan ve insandışı varlıklar üzerindeki ekolojik sonuçlarını irdelemek amacıyla postkolonyal ve ekoeleştirel yaklaşımların bir araya getirilmesine olanak sağlamaktadır. İnsan düzeyindeki sonuçlar ile ilgili olarak bu çalışma, Khaufpur’da oluşan yüksek miktarda kimyasal sızıntı sonucu toksik bedenlere dönüşen Khaufpur halkının ekolojik anlamda yabancılaşmasını incelemektedir. İnsandışı varlıklar düzeyinde ise, zehirlenmiş bir çevrede yaşam mücadelesi veren hava, su, toprak, flora ve fauna gibi insandışı varlıklara yönelik zararları göz önünde bulundurarak kimyasal felaketlerin çevre üzerindeki telafisi olanaksız etkilerini ele almaktadır. 2000’li yıllardan beri hibrid bir söylem olarak var olan postkolonyal ekoeleştiri, bu çok boyutlu tahribatın büyük ölçüde dezavantajlı gruplara ve onların çevrelerine yönelik ayrımcı yaklaşımlara dayanak oluşturan insan/insandışı ayrımından kaynaklandığını savunmaktadır. Bu çalışmanın temel amacı, Indra Sinha’nın Animal’s People adlı romanını postkolonyal ekoeleştirel açıdan inceleyerek postkolonyal bir çevrede varolan insan ve insandışı varlıkların ekolojik ötekiliğini ortaya koymaktır.
Keywords
Abstract
Indra Sinha’s Animal’s People (2007), as a strong example of transnational environmental writings, offers an imaginary re-working of the Bhopal disaster that occurred in 1984 in India. It depicts the aftermath of the chemical disaster in Khaufpur/Bhopal through fictitious tape recordings by the protagonist Animal. Set in a considerably destructed postcolonial environment, the novel enables merging postcolonial and ecocritical approaches in order to examine ecological consequences of environmental disasters on human and non-human beings. On the human level, this study scrutinizes the ecological alienation of the Khaufpuris by their transformation into toxic bodies due to the high level of chemical leakage in Khaufpur. On the non-human level, the study particularly analyses the irreparable impacts of the chemical disasters upon the environment by taking into account the harm to the non-human beings such as air, water, soil, flora and fauna that struggle to survive in a poisoned environment. Postcolonial ecocriticism, which has been a hybrid discourse since the 2000s, argues that this multi-level destruction considerably results from the human/nonhuman divide that underpins discriminatory approaches towards disadvantaged groups and their environments. The main objective of this study is to reveal ecological otherness of the human and non-human beings in a postcolonial environment through a postcolonial ecocritical analysis of Indra Sinha’s Animal’s People.
