Author :
Abstract
Kaynak göstergeleri, dildeki bir bilginin doğrudan mı yoksa dolaylı olarak mı edinildiğinin ifadesi şeklinde tanımlanabilir. Dillerde edinilen bilginin kaynağının belirtilmesi hem sağlıklı bir iletişim kurulması hem de konuşan kişinin verdiği bilginin doğruluğuna ilişkin duruşunu ifade etmesi ve bilginin gerçekliğine dair yaklaşımını yansıtması bakımından oldukça önemlidir. Türkçe gibi bilgi kaynağını belirten ‘kaynak göstergeleri’ olan dillerde bu ayrım dilbilgisel yapıda kodlanmaktadır. Dildeki kaynak göstergelerinin erken edinildiği göz önünde bulundurulduğunda Türkçe konuşan çocukların 3 yaşında dilde “doğrudan edinilmiş – çıkarımla varılmış bilgi”, “genel olay temsillerine dayanan – sözel temsillere dayanan bilgi” ve “özümsenmiş - yeni bilgi” arasındaki farkları ayırt edebildikleri söylenebilir. Dildeki kaynak göstergelerinin ayrımının yaşla birlikte paralel olarak gelişeceği düşünülmektedir. Buradan hareketle bu çalışmada 3-6 yaş grubu çocuklarının Türkçedeki kaynak göstergelerini kullanım yeterliliklerinin incelenmesi amaçlanmıştır.Samsun 19 Mayıs Cumhuriyet İlkokulu anaokulunda eğitimine devam eden 3-6 yaş aralığındaki 20 öğrencinin katıldığı araştırmamızda Türkçedeki kaynak göstergelerinin kullanımını ölçmek amacıyla Doğrudan Deneyimin Anlatımı, Sözel Bildirimden Edinilen Bilginin Anlatımı ve Çıkarımla Edinilen Bilginin Anlatımı testleri uygulanmıştır. Çalışmanın sonunda çocukların doğrudan deneyimin aktarımında daha başarılı oldukları, sözel bildirimde ve çıkarımla edinilen bilginin aktarımında ise 3-4 yaş grubundaki çocukların 5-6 yaş grubundaki çocuklara göre daha başarısız oldukları izlenmiştir.
Keywords
Abstract
Linguistic markers of evidentiality can be defined as expressions of whether an information is acquired directly or indirectly. This distinction is coded in grammatical structure in languages which reflects ‘evidentiality indicators’ such as Turkish. Taking into consideration that Turkish linguistic markers of evidentiality are acquired in early stages of life, so it is expected thatTurkish-speaking children can be claimed to be sensitized to distinctions between knowledge acquired through direct experience versus knowledge acquired indirectly through inference or linguistic report, and between well-assimilated knowledge based on general event representations versus new knowledge. This recommends that using an evidential language might create sensitivity to information source and the relation between source and knowledge formation. Based on this supposition, the main purpose of our study was to investigate the linguistic markers of evidentiality between 3-6 years-old Turkish children. It was supposed that source monitoring and the use of evidentiality markers would develope with age. This study aimed to investigate the use of linguistic markers of evidentiality. Twenty mono-lingual Turkish children whose ages was between 3-6-year-old, was participated in our research. Direct Experience Task, Inference Task and Reportative Task was performed for assessment of Turkish linguistic markers of evidentiality. Results of the Direct Experience Task, children of all ages could use the -DI in?ection correctly, but in the other two language tasks younger children displayed lower performance than older children in using the correct Turkish evidentiality markers.
