Author :
Abstract
Yabancı dil öğrencisi, bir dili öğrenirken, o dilin dilbilgisi kurallarını ve yapılarını bilmesi veya öğrenmesi yetmez, aynı zamanda dilin öğrendiği bu bilgilerini de pratiğe dökebilmelidir. Bir dil öğrencisi yabancı bir dili öğrenirken isteyerek ya da istem dışı kendi dili ile karşılaştırır. Hele ki öğrendiği yeni bilgiler kendi diline ve kültürüne yakın olursa bu karşılaştırmalar çok daha hızlı ve fazla olur. Bu karşılaştırmalar benzer veya ortak yapılar olursa, öğrencinin yabancı dil öğrenimini hızlandırır, moral ve motivasyonunu artırırken dil öğrenmedeki ilgi, isteklerini geliştirir ve aynı zamanda varsa o dile karşı korkusunu da azaltır. Yabancı dil öğretiminde karşılaştırmalı dilbilgisi öğretimi bu açılardan önemli bir tekniktir. "Türkçe ve Farsçadaki Tamlamaların Karşılaştırılması" adlı bu çalışmanın konusu, Fars öğrenciler için Türkçenin tamlamalarını kendi anadili Farsça ile karşılaştırarak öğretilmesi amaçlanmıştır. Bu çalışmanın temeli söz konusu olan iki dildeki tamlamaların anlamsal ve yapısal olarak karşılaştırılmasıdır. Bu araştırmanın yöntemi, nitel araştırma yöntemlerinden biri olan döküman incelenmesi yöntemidir. İlk olarak iki dildeki tamlamaların incelenmesi için Türkçe dilbilgisi ve Farsça dilbilgisi kitaplarına ulaşılmıştır. Adı geçen kitapların özgünlüğü onaylandıktan sonra Türkçede ve Farsçada tamlamaların sınıflandırılması ayrı ayrı bölümlerde ele alınmıştır. Daha sonra her iki dilde tamlama türleri karşılaştırılmıştır. Karşılaştırılmanın sonucunda iki dildeki tamlamaların yapısal farklılıkları ortaya çıkarılmıştır.
Keywords
Abstract
A foreign language student, while learning a language, must not only know or learn the grammar rules and structures of that language, but also be able to put these knowledge of the language into practice. while learning a language, a language learner willingly or involuntarily compares it with his/ her own language. Especially if the new information he learns is close to his own language and culture, these comparisons will be much faster and more. If these comparisons are similar or common structures, it accelerates the student's foreign language learning, increases morale and motivation, enhances his interests and aspirations in language learning, and also reduces his fear of that language. Comparative grammar teaching in foreign language teaching is an important technique in this respect. The subject of this study called " A Comparison Between Turkish and Persian Phrases " is aimed to teach the phrases of Turkish to Persian students by comparing them with their native language Persian. The basis of this study is comparison of phrases in the two languages in terms of semantics and structure. The method of this research is the document analysis method, which is one of the qualitative research methods. Firstly, Turkish grammar and Persian grammar books were reached to examine the phrases in two languages. After the authenticity of the aforementioned books is confirmed, the classification of phrases in Turkish and Persian is discussed in seprate sections. Then, the types of phrases in both languages were compared. As a result of the comparison, the structural differences of the phrases in two languages were revealed.
Keywords
- Arak, H. (2006). İkinci yabancı dil olarak Almancanın öğrenilmesinde İngilizcenin ve karşılaştırmalı dil bilgisinin rolü. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(21), 205.
- Atabay, N., Kutluk, İ. ve Özel, S. (1983). Sözcük türleri. Ankara: Türk Dili Kurumu Yayınları.
- Banguoğlu, T. (2011). Türkçenin grameri. Ankara: Türk Dili Kurumu Yayınları.
- Demircan, Ö. (2005). Yabancı dil öğretim yöntemleri. İstanbul: Der Yayınları.
- Enveri, H. ve Ahmedi Givi, H. (2007). Destûr-i zeban-i Fârsi 2. Tahran: Fatemi Yayınları.
- Ergin, M. (2013). Türk dilbilgisi. İstanbul: Bayrak Yayınları.
- Gencan, T. N. (2001). Dilbilgisi. Ankara: Ayraç Yayınevi.
- Golamalizade, H. (2012). Saht-i zeban-i Fârsi. Tahran: İhya-yi Kitap Yayınları.
- Göksel, A. ve Kerslake, C. (2006). Turkish: A Comprehensive grammer. London and New York: Routledge.
- Hengirmen, M. (2006). Türkçe temel dilbilgisi. Ankara: Engin Yayınevi.
- Kahraman, T. (2001). Çağdaş Türkiye Türkçesi dilbilgisi. Ankara: Dumat Basımevi.
- Karini, J. (2014). Türk-Fars dil ilişkileri: Farsçada iyelik eklerinin kullanımı. Turkish Studies- İnternational Periodical for The Language, Literature and History of Turkish or Turkic, 9 (3), 833-843.
- Korkmaz, Z. (2014). Türkiye Türkçesi grameri şekil bilgisi. Ankara: Türk Dili Kurumu
- Kornfilt, J. (1997). Turkish. London and New York: Routledge.
- Lewis, G.L. (2000). Turkish grammar. New York: Oxford Üniversity Press.
- Meşkur, M. C. (1989). Desturnâme der sarf u nahv-i zeban-i pârsi. Tahran: Şark Yayınları.
- Natel Hanleri, P. (2002). Destûr-i zeban-i Fârsi. Tahran: Tus Yayınları.
- Şefayi, A. (1984). Mebani-yi ilmi-yi destûr-i zeban-i Fârsi. Tahran: Nuvin Yayınları.
- Underhill, R. (1976). Turkish grammar. England: MIT Press.
- Vehidiyan, T. K. ve Omrani, G. (2014). Destûr-i zeban-i Fârsi 1. Tahran: Semt Yayınları.
- Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2008). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
